غزل :: 35
ڀَل وري ڪو حادثو ئي ٿي وڃي.
لُڙڪ نيڻن مان سَدا وهندا رهن،
دَردَ سان ڀل واسطو ئي ٿي وڃي.
مان ڀِتين وانگي پيو ڀُرندو رهان،
ذِهن ۾ ڪو زلزلو ئي ٿي وڃي.
پيارَ جي پنڌ ۾ لُٽايان زندگي،
تنهنجو هڪڙو واعدو ئي ٿي وڃي.
هيءَ حياتي ڇونه پوءِ هارائجي،
هارَ مان جي حوصلو ئي ٿي وڃي.
آ ته هڪ ٻئي کي وري ڳولهي لهون،
هي ختم جيئن فاصلو ئي ٿي وڃي.