غزل :: 102
ڌار ٿي ڀي، جي ويا هُون.
ڪاش! ڪوئي ٿي نه اهڙو،
يارَ، جَهڙا ٿي ويا هُون.
عشق جي آتش ڪَدي ۾،
پاڻ ڀي پڄري ويا هُون.
سونهن تنهنجي سَرحدن کان،
ڏور ڄَڻ نڪري ويا هُون.
وقت واچوڙو هُيو ڪو،
واهه جو وکري ويا هُون.
موسمن تي ڏُوههُ ڪهڙو،
توکان ئي وسري ويا هُون.