غزل :: 24
وَئي هَٿن مان هَلي حَياتي.
ڳڀا ڳڀا ٿي، وجود ويو آ،
نظر به هُن جي هُئي ڪا ڪاتي.
چَري هي چاهت پَئي آ چِلڪي،
ڪا رُوح کي هُئي، لڳي رَواتي.
اِهو به سَمجهيو، وَفا نه ٿيندي،
تڏهَن به دلڙي انهيءَ سان لاتي.
جَڏهن به ڌرتيءَ جي دانهن ٿي ٿي،
ڇِڄي پَوي ٿي اسان جي ڇاتي.
سَڄو مون سنسار، جنهن کي سمجهيو،
“سجاد” جي سِڪ نه تنهن سُڃاتي.