غزل :: 61
تو سوا ڄَڻ ته قيد خانو آ.
ڌار هُن کان رَهي مون ڄاتو آ،
يارَ جي سارَ ڀي خزانو آ.
رُوح کان رونقون رُسي ٿيون وڃن،
دوست ٿيندو جڏهن رَوانو آ.
مولا برساتـڙي وساءِ نه تون،
پنهنجو ڪچڙو غريب خانو آ.
سونهن سَجدا پئي ڪرائي ٿي،
بندگاني رُڳو بَهانو آ.
هي زمانو سَڄو آ ڳائيندو،
پيار اهڙو پرين ترانو آ.