غزل :: 105
هميشھ رَهياسين حِسابن جي وچ ۾.
گُلابي چَپن سان، ڇُهي تو رکيو هو،
اَڃان جي رَهيا هُون ڪتابن جي وچ ۾.
ڪَنڊن جي به قسمت اسان کان چڱي آ،
گذارن ٿا هر پل گلابن جي وچ ۾.
عمر سان ٺڳيءَ جو عجب فلسفو آ،
پَيو ٿو لڪائي خِضابن جي وچ ۾.
گناهن جو گهيرو جڏهن تنگ ٿي ٿو،
پناهون ٿو ڳولهي ثَوابن جي وچ ۾.
پَيو سوچي شاعر اَلائي ڇا ٿيندو؟
غزل جو پڙهيو آ، نقادن جي وچ ۾.