غزل :: 110
چيو پاڻ هو تو جُدائي نه ٿيندي.
رَکي شَرطَ ويٺو رُڳو پيار ۾ جو،
انهيءَ مان به سمجهو وفائي نه ٿيندي.
اکين جا اشارا به انمول آهن،
بِرهه جي ته ڪائي بَها ئي نه ٿيندي.
غُصي مان نِهاري، ڏَمرجي چيائين،
ڪا ڪاوڙ به توسان اَجائي نه ٿيندي.
وڏي دير ٿي پر اهو نيٺ ڄاتو،
اڙي سونهن! توکان سَچائي نه ٿيندي.
حَسينن ۾ ڀي ڪو ته “حاتم” هُجي ها،
هِنن مان ته ڪائي سَخا ئي نه ٿيندي.
اڪيلائي، ڪَمرو، سِياري جون سوچون،
انهيءَ کان وڏي ڪا سزا ئي نه ٿيندي.