غزل :: 3
وِساريو تو وري اهڙو، وَفا جو هانءُ ٿو ڦاٽي!
تراشي ڄَڻُ، تَڪڙ ۾ تو، پَني جي پيٽ ۾ لاٿي،
مُصورَ هي مُناسب آ، ڪلا جو هانءُ ٿو ڦاٽي.
صدين کان سوڳ ۾ ويهي، ڀَرن ٿا ڀونءِ جا ڪَلما،
ڪري ڪجهه ڪونه سگهندا هي، ڪَٿا جو هانءُ ٿو ڦاٽي!
مِٽيءَ جو ٿي مِٽيءَ مان تو بڻايون مورتيون ڪيڏيون،
ڏِسي مُشڪل ڪُشا ايڏا، خدا جو هانءُ ٿو ڦاٽي!
وَڃي شمشان ۾ ڇا لئه، ڀَسم ٿا ڪيو ڀَلاين کي،
چِتايو ٿا چَڱاين ڏي، چِتا جو هانءُ ٿو ڦاٽي!
ڏئي ڪي ڏيههَ کي ڏاٽا، ڪَپايو ڪنڌ ڪوڙن جا،
سَچائي ٿي ڀَري سُڏڪا، سَزا جو هانءُ ٿو ڦاٽي!
لَکن جا هُو لِکي نسخا، وَبا ويتر وَڌائي ويا،
تَڪي اهڙن طبيبن ڏي، شفا جو هانءُ ٿو ڦاٽي.