غزل :: 28
زندگي بدنام ٿيندي ٿي وڃي.
جيئن اُچاريان نانءُ ٿو تُنهنجو پرين،
شاعري اِلهام ٿيندي ٿي وڃي.
درد ئي بس ديس ۾ آهن بچيا،
هر خوشي گمنام ٿيندي ٿي وڃي.
ساههَ ۾ سانڍي رکي جا خاص مون،
ڊائري سا عامُ ٿيندي ٿي وڃي.
دُشمنن کي جيءَ ۾ جايون مليون،
دوستي ناڪام ٿيندي ٿي وڃي.
مُرڪندي موهي ڪري مَدهوش ٿي،
ڇوڪري ڪو جام ٿيندي ٿي وڃي.
موڪلايو تو جڏهن، محسوس ٿيو،
هر گهڙي ماتام ٿيندي ٿي وڃي.