غزل :: 124
چَپن جي به عادت، اَزل کان اُهائي.
صَحيفن جيان هُو مٿان کان اچن ٿا،
خطن جي به عادت، اَزل کان اُهائي.
اوهان جي اچو ٿا، ته ٻَڌجي وَڃن ٿا،
هَٿن جي به عادت، اَزل کان اُهائي.
پيئڻ کان جَهلي ڄڻ، جيئڻ کان جَهلن ٿا،
وَڏن جي به عادت، اَزل کان اهائي.
نه سمجهي سَگهيائون رَبابن جون رَمزون،
رڍن جي به عادت، اَزل کان اُهائي.
رڳو رَتُ گهرن ٿا، سدائين ڪُرن ٿا،
ڦٽن جي به عادت، اَزل کان اُهائي.
رَهن ٿا هميشھ شفق وانگي ڳاڙها،
ڳلن جي به عادت، اَزل کان اُهائي.