غزل :: 117
تون، ڏس جي ڪجهه آهي جَڳ ۾!!
هرڪو پنهنجي مطلب جو آ،
ڪيرُ ٿو ڪنهن کي چاهي جَڳ ۾.
پيارُ وِڃائي پيسي پويان،
پيو آ لاهي پاهي جَڳ ۾.
جنهن جي مُحبت مِسڪينن سان،
تنهن جهڙو ڪو ناهي جَڳ ۾.
ڊاهڻ ڪم آ سولو سائين،
ڪير ته ڪنهن کي ٺاهي جَڳ ۾.
يار! “سجاد” جو وَڙُ ئي ناهي،
ڪنهن سان سينو ساهي جَڳ ۾.