غزل :: 80
مُنهنجو جيون ٺهي پيو آهي!
هُو ٺَهي ويو جڏهن آ مونسان،
هي زمانو ڊَهي پيو آهي!
مان خوشيءَ ۾ ئي ڪونه ٿو ماپان،
دوست مون ڏي ڪَهي پيو آهي.
او خُدا! ٻاجَهه ڪر، ڪَچي گهر تي،
هَنڌ هَنڌ کان، وَهي پيو آهي.
هُو ته ڏَاڙهي رکي به ڏاڙهي ٿو،
ڪوڙ تي جو لهي پيو آهي.
هُن کان وڇڙي “سجاد” سيني ۾،
سورُ توکي سَهي پَيو آهي.