غزل :: 32
گهرا گهرا گهاوَ حياتي.
چاڪ چڪن پيا پوءِ به توسان،
رهندا پنهنجا چاهَه حياتي.
هُن جي مرضي هُو ئي ڄاڻي،
مان ته ڪيان ٿو نباهُه حياتي.
ٻوڙي ويندا نيٺ اسان کي،
دردن جا درياهَه حياتي.
مسڪينن تي نادارن تي،
ڇو آ تنهنجي ڪاهَه حياتي.
دور ڪيا ٿي ساٿي سارا،
آهين بي پرواهَه حياتي.
جيڪا دلبر ساڻ ملائي،
اهڙي ڏس ڪا راهَه حياتي.