غزل :: 111
گهاءُ گَهرو اڃان گُهرين ٿو پيو.
جنهن جي ترجيحَ ۾ به تون ناهين،
ڌيان تنهن ڏي اَڃا ڌَرين ٿو پيو.
کائبو ٿو وڃين ڪِنارن جيان،
۽ ڀُتو ٿي اڃان ڀُرين ٿو پيو.
سَنڌَ سَنڌَ ۾ نه سَتُ رَهي ٿي ڪا،
چاههَ ڏي پوءِ ڀي چُرين ٿو پيو.
سارَ تُنهنجي ڪري ٿي سرگوشيون،
تون ڪَنن ۾ اڃان ٻُرين ٿو پيو.
نيڻ ڪنهن لئه وِڇائي ويٺو آن،
ڪنهن جي آمد تي تون ٺرين ٿو پيو.
سوچ ڪجهه تون “سجاد” سياڻو ٿي،
پاڻ تي ظلم ڇو ڪَرين ٿو پيو.