غزل :: 113
کَڏ ۾ ٿا تڪرار وِجهون.
رَنجَ رُساما، پالي پنهنجن،
رِشتن ۾ ڇو ڏارَ وجهون.
دوستُ سڏائي جيڪو پنهنجو،
تنهن تي ڪهڙا بارَ وجهون.
پنهنجن ۽ ڌارين جي وچ ۾،
ليڪا ڪهڙا يارَ وجهون.
مُرڪي، موهي، تنهن جي اڳيان،
ڪيئن نه وڇائي وارَ وجهون.
هڪڙي سپني ۾ ڦاسائي،
ڇونه سَڄو سنسارَ وجهون؟!