غزل :: 62
هاءِ ! مونکي اڃان، هوءَ سُڃاڻي نه ٿي.
نينهن جي مينهن لئه مان سِڪيو هان سَدا،
بِرهَه جون بارشون هوءَ آڻي نه ٿي.
قرب ۾ ڪال ڀي ڪا ڪري ڪانه ٿي،
مُرڪ ميسيج ۾ ڀي اُماڻي نه ٿي.
گهورَ ٿي مان وَڃان گُهورَ هُن جيءَ مٿان،
تيرَ نظرن جا ڇو مون تي تاڻي نه ٿي؟
ياد جي جنڊَ ۾ پيسجي هان ويو،
سونهن جي سانوري مونکي ڇاڻي نه ٿي.
رُوحَ جي تار کي جا نه ڇيڙي “سجاد”،
شاعري پوءِ اها مڃتا ماڻي نه ٿي.