غزل :: 57
نيڻ پنهنجا هوءَ کڻي سوچي پئي.
تنهنجي سوچن ۾ حَياتي وئي هَلي،
زرد پن وانگر ڇَڻي سوچي پَئي.
گهاٽي جهنگ مان ڪيئن آئي هان بچي،
نڪري وارن مان ڦَـڻي سوچي پئي.
ٿَر جي ٿوهر کي چُمي ڏئي پوءِ هوءَ،
سانوڻيءَ جي ڪا ڪَـڻي سوچي پئي.
تنهنجو گهر ۽ تَـرُ سَڄو ڪيئن آ گهميو؟
منهنجي پيرن جي پَڻي سوچي پئي.
ڊيل ٿر جا مورَ سڀ مَرندا ڏسي،
ناهي پنهنجو ڪو ڌَڻي سوچي پئي.
سونهن جي ٿوري حياتي آ “سجاد”
عمر ڇا جي لئه گَهڻي سوچي پئي.