غزل :: 107
لڳي ٿو اوهان ڀي وساري ڇڏيو آ.
نه ميسيج آيو، نه مِس ڪال ڪائي،
اَلئه تو به ڪنهن جي سَهاري ڇڏيو آ.
چَپن جي اڱڻ تي ڪوئي ڪيئن ايندو؟
جڏهن نانءُ تنهنجو اُچاري ڇڏيو آ.
رُڳو خيال توڏي، رُڳي سوچ تُنهنجي،
مِٺي ! اهڙي ڳڻتيءَ ته ڳاري ڇڏيو آ.
اَڃان آسرن ۾ سُتل ئي رَهون ها،
ڪَچي ننڊَ مان تو اُٿاري ڇڏيو آ.
اوهان جي اَچڻ جو ٻڌي پاڻ پنهنجو،
پڌر پيار وارو ٻُهاري ڇڏيو آ.
اڙي ! نينهن جي ناوَ جا ناخدا تو،
اسان کي ڀلا ڇو؟ ڪناري ڇڏيو آ.