غزل :: 39
منهنجي ڀاڳن مٿان پيا کِلن دَرد ٿا.
ساڻ مون سان سَدا هر گهڙي هَر پهر،
زندگيءَ جي سَفر ۾ رَهن دَرد ٿا.
مُندَ سانوڻ جي مَن ۾ رَهي آ پئي،
ياد بڻجي هَوا ڪي گهلن دَرد ٿا.
سورَ سارا کڻي مون اکين تي رکيا،
پوءِ به ڇا لئه اڃان؟ هي لُڇن درد ٿا.
ٻارَ جن جا سَدائين بُکن تي سُتا،
تن کان ڪوئي پُڇي جي سَهن دَرد ٿا.
جيئڻ جو حوصلو ڄَڻ ملي ٿو پَوي،
رنگ جيون ۾ ڪيئي ڀرن درد ٿا.
شعر ڪوئي “سجاد” جي سَرجيان پيو،
موٽ ۾ خون دل جو گُهرن دَرد ٿا.