غزل :: 18
ڪو چَپن تي چُمي رکي ويو آ.
روح ۾ رونقون اَچي ويون هِن،
منهنجو جيون سَڄو بکي ويو آ.
پيارَ کان پاڻُ، مَس ڇڏايو هو،
هاڻ ٻيهر وري ٻَکي ويو آ.
رات جنهن وقت موڪلايوسين،
لمحو بڻجي اهو صَدي ويو آ.
دور اهڙو اَچي لڳو آهي،
چاهتن جو اُڏي پکي ويو آ.
تو پُڄاڻان، سَجادُ او جانان،
مئه ڪدي ۾ وَري پُڄي ويو آ.