غزل :: 48
دُور جيون کان انڌيرو ٿي ويو.
قرب ۾ جنهن کي ڀري ڀاڪُر وِڌُئي،
مُفلسيءَ ۾ ڀي وَڏيرو ٿي ويو.
تنهنجي زُلفن جا ڏسي واسينگ هي،
مُنهنجو مَنُ ڀي آ سَپيرو ٿي ويو.
ڪوڙ کي آهن هتي هَٿيون مليون،
سچ مَٿان سڀ جو آ گهيرو ٿي ويو.
جنهن کي چونڊي هو مُڪو سڀني مَٿي،
قوم جو سو ئي لٽيرو ٿي ويو.
جيئن رکيا تو پير منهنجي در پرين،
ڀاڳ منهنجو پو ڀَليرو ٿي ويو.
پيار عيوض پيار هڪ ٻئي کي ڏبو،
نيٺ پنهنجو هي نِبيرو ٿي ويو.