غزل :: 126
هاءِ وڇوڙو هانءُ ٿو ڦاڙي.
چئن چَپن جي چُر پُر آ بس،
ڪيرُ ٿو ڪنهن سان واعدو پاڙي.
پنهنجو ئي جي پنهنجو ناهي،
ٻئي تي ڪيئن ڀلا ڪو ڀاڙي.
سارو ڏيهه ڇڏي او سرتي!
پهتو هو ڪو تنهنجي پاڙي!
تو جي ساٿ ڇڏيو آ سانئڻ،
سورن ساهه ڇڏيو آ ساڙي.
رُوحُ ٿو جِن سان رشتا جوڙي،
تِن کي ڪوئي ڪيئن لتاڙي.
آثارن مان ايئن لڳي ٿو،
عشق ڇڏيندو نيٺ اُجاڙي.