غزل :: 11
گهري آ تو، چَپن سان جو، دُعا جو سَاهُه ٿو نِڪري.
سَرءُ ۾ ڄَڻ، وَڻن تي ڪا، ڦِڪي هُئي روشني ڦهلي،
ڏِسي پَتن جي پيڙا کي، فِضا جو ساهُه ٿو نِڪري.
پُڪارون ڪي پهاڙن مان، پڙاڏا ٿي وَريون موٽي،
ڀَري سُڏڪا ٿي ساڻي آ، صدا جو ساهُه ٿو نِڪري.
چُمي تو چاهُه موٽايو، رڳن ۾ ساهُه موٽايو،
ڪَيهءِ ايڏي نوازش جو، سَخا جو ساهُه ٿو نڪري.
رکيا رابيل ها جنهن لئه، نماڻا نيڻ رولي ويو،
وَڌائي ويو رُڳو ويڇا، وَفا جو ساهُه ٿو نِڪري.
رَهيو ڪو ديوتا دل ۾، پرستش ڪئي سدا جنهن جي،
ڪَري ڪيڏي ويو آخر، دَغا جو ساهُه ٿو نِڪري.