غزل :: 50
مونکي تنها ويو ڪري ڪوئي.
سونهن جي سَمنڊ ۾ ٻُڏو جيڪو،
ڪيئن اُن مان وَري تَري ڪوئي.
مان سَهي ڪونه ٿو سگهان سائين،
ڌيان توڏي پَيو ڌري ڪوئي.
جاڳ جي آڳ ڪو لڳائي ويو،
باهه بڻجي پيو ٻَري ڪوئي.
آس تنهنجي رکي اڃان مَن ۾،
ساههَ ٿـڌڙا پَيو ڀَري ڪوئي.
توکي احساس ناهي ڪنهن جو ڪو،
تنهنجي پاڙي پيو مَري ڪوئي.
زندگيءَ مان خَفا ٿي آخر اَڄُ،
خودڪشيءَ ڏي پيو وَري ڪوئي.