غزل :: 49
مون به پنهنجي دل ڏني توکي کڻي.
تنهنجي نيڻن تي چُميون رکندو رهان،
۽ ٿيان مان تنهنجي پيرن جي پَڻي.
مان ته گهاٽي جهنگ ۾ گم ٿي ويم،
جيئن ڏني تو وارَ ڇوڙي جو ڦڻي.
وَڏ ڦڙي جي ڳالهه مون ڪِٿِ آ ڪئي،
ڀل وَسو ٿي قرب جي هڪڙي ڪڻي.
روز توکي مان دُعا هيءَ ٿو ڏيان،
زندگي مُنهنجي به ڏي توکي ڌڻي.
ڪيستائين ٽارَ ۾ ٽِڙندو “سجاد”؟
نيٺ ويندو گل جوانيءَ جو ڇَڻي.