غزل :: 119
هُلُ پَئجي ويو ڀَر وارن ۾.
تو پنهنجا پَشمي پيرَ رکي،
ڄَڻ ساهه وڌو هو چارن ۾.
هي عشق پيو ٿو ڦاسائي،
ڪي ڀورن ۾ ڪي ڪارن ۾.
مُون چَنڊ چُميو هو چاهت مان،
چو ٻول مَچي ويو تارن ۾.
گهر سارو چورَ ٻُهاري، بس!
قرآن ڇڏي ويا جارن ۾.
هُو ڀونءِ ته ڀيلي ويا پر هِت،
ڪو فرق نه پِـيو ڀوتارن ۾.