غزل :: 40
روحَ کي ڪي راحَتون ئي ڏئي وَڃو.
ڪير ٿو سارِي حياتيءَ لَئه گُهري؟
ڪي پَهر ڪي ساعتون ئي ڏئي وَڃو.
قُرب جي مان ڪوٺ ڪاٿي ٿو چَوان،
دردَ جون ڪي دَعوتون ئي ڏئي وڃو.
مَنَ مَندرَ جو مان، ڏيئو بَڻجي ٻَران،
لَهسَ جون ڪي لذتون ئي ڏئي وڃو.
بادلن وانگر ڀَلي وَسندو رهان،
بِرههَ جون ڪي بارشون ئي ڏئي وڃو.
جيئن تلاوت پيو ڪري تنهنجي “سجاد”،
عشق جون ڪي آيتون ئي ڏئي وڃو.