غزل :: 46
ها اڃان هڪ شخص مان نڪتو نه هان.
تُنهنجي نيڻن جا نشانا ياد هن،
ها انهن جي عڪس مان نڪتو نه هان.
پاڻ کي ٺاهيون پيو ٿو ٺاهيان،
حُسن جي مان حِرص مان نڪتو نه هان.
چاهه تنهنجي ڪيئن چَپن تان چوسيان؟
ڪو ٽشو ٿي پَرس مان نڪتو نه هان.
پيار جا سارا سبق آهن پڙهيا،
چاهتن جي دَرس مان نڪتو نه هان.
موت ماري ڪيئن ٿو مون کي سگهي؟
ڇو جو تُنهنجي ترس مان نڪتو نه ها.