بيت
چڙهي آهي چيٽ ۾، ڳنڍيرن تي ڳَرُ،
ڪارونجهر جي ڪور تي، وڄن وانگي وَرُ،
ٿيندا ڪيچ ڪڻن مان، ٿڪو ناهي ٿَرُ،
کَڻّ ٻورا، ڪاھہ ولرّ- تہ ڏجن واسَ وجود کي.
پَٽِ جُهوپا، کَڻُ پکڙا، هُن ٿَرِ مھري موڙِ،
ڪئي مٿان ڪَڇَّ جي، گونگي آهي گوڙ،
جتي منڊل مينھن جا، اُتي جايُون جوڙِ،
چؤکا گُلَ چندن جا، راهڪَ هلي روڙِ،
ويھہ نہ، ولرَ ڇوڙ- تہ رسجي هونديءَ رات ۾.
پَٽِ جُهوپا، کَڻُ پکڙا، ڪاڇي وٺَو مينھن،
ڪاڪيون! ڌاران قُوت جي، نبري نٿو نينھن،
ڪيري وڄ وجود تي، ٿو ڏينڀن جھڙو ڏينھن،
پاهڻَ ھاڻ نہ پينھن- ويا ڏڪاريا ڏيھہ مان.
پَٽِ جُهوپا، کَڻُ پکڙا، وک وڌندي پاءِ،
ڪُلھا ڪارونجهر سان جيئَن گجي تيئَن گساءِ،
هَل تہ اَڏيُون پکڙا، هُن ٿاڻي، هُن جاءِ،
اِهو هُلُ هلاءِ- تہ لٿا پاهڻ پيٽ تان.
ڇاڻين ڌُوڙ ڇتن مان، پوکي پنجَ ڪڻي،
ويا ڏورڻ ڏونگرين، کُريا ساڻ کڻي،
وڌئون ڳنّ ڪھاڙئين، جڏهن ڀونءِ بڻي،
ڄنگهون، پير هڻي- ڌَنُ اُپايئون ڌُوڙ مان.
ڇاڻين ڌُوڙ ڇتن مان، انگين اُگهاڙا،
ڏنديلُ ڏاٽو هٿ ۾، ڪُلھين ڪھاڙا،
وٽي وجهن ولھہ ۾ نھرن تي ناڙا،
جيئڻ ڪارڻ جيڏيون، تؤنس ڪيا تاڙا،
ويڙهيون ۽ واڙا- مون تي اوتَ عنبير جي.
ڇاڻين ڌُوڙ ڇتن مان، اَڌّ اگهاڙا انگ،
بُکون پيٽ وَرن ۾، ڄڻ ڏينڀُن جا ڏنگ،
ريڌا گهمن رٻ تي، سٽي ڪُٽي سنگ،
اهڙا مست ملنگ- مون نہ ڏٺا ڪنھن ڏيھہ ۾.
پايان ڪيئَن پلاند ۾، پني پنج ڪڻي!
مون ٿي ڏوريو ڏُٿَ کي، جڏهن ڀُونءِ بڻي،
مان ئِي پورهيت پيٽ جو، مان ئي ڌاڃ- ڌڻي،
ڄنگهون، پير هڻي- ڌنُ اُپايم ڌوڙ مان.
کَڻ هٿ ۾ کيٿڙا، ڪُلھي رک مھارَ،
وَٺا سانوڻ مينھڙا، هُن ٿاڻي، هُن پار،
ارلن مٿان اولڙو، پرھہ ڦُٽيءَ جا پار،
پکا پَٽِ پنوھار- سُڪر ٿيو ساڻيھہ ۾.
کَڻ هٿ ۾ کيٿڙا، اُٿي آڌيءَ اورِ،
پورهيت! ڪارڻ پيٽ جي، ڏونگر سارا ڏورِ،
ڀُرڻا پاهڻ ڀورِ- تہ ڌنُ اُپايئُون ڌُوڙ مان.
گڏي ٻجُ ٻنين ۾، وريا وچينءَ وَرَّ،
ونين وارا وڇائِيا، هيج منجهان هر هر،
ڀريل اوهين ڀُوريون، ڏُهندا ڏهيسر،
گُلَ ڇني گوهر- ڏيندا واسَ وجود کي.
پورهئي ڪارڻ پاڻَ کي، پگهر منجهہ پگهارِ،
جيسين وسن مينھڙا، رت ٻنيءَ ۾ ھارِ،
کورن ھاڻي کيٽ جا، ٻاري ٻُوھہ ٻُھارِ،
ڏيھن کي ڏيکارِ- ڪري ڪيچ ڪڻن مان.
جيءُ بہ جيڏن وچ ۾، مَر بہ مٽيءَ ڪاڻ،
جاڏي اوتَ اتر جي، تاڏي ويٺو تاڻ،
سَري جي سُرھاڻ- وٺ ولين جي واس مان.
انگ اُگهاڙا ٻارڙا، پيٽن سان پاهڻَ،
اُڀا تڪين اُڀَ ڏي، ڌرتي تنھنجا ڌڻَ،
ويڙهيون ۽ واهڻ- بَکُ ويا ٿي بُک جو.
ڀوڏيسر جي ڀُون- ڏُٿ ونڊيٿي ڏيھہ ۾،
آونگ چاڙهين اوپرا، ڪيئَن سُتو آن تون،
وايون ڪن وهُون- تو نہ وڌايو وک کي.
تون ڪيئَن سُتين ويسرا! ڳچيءَ ٻانھن ڪري،
ڏُٿّ پراوا ڏيھہ ۾، ڏيندءِ ڪو نہ ڏري،
متان واءُ وري- ٻڌين پاهڻ پيٽ سان.
اڄ پڻ وَٺو ڪينڪي مٿي مارڳ مينھن،
پورهئي ڪارڻ پيٽ جي پاهڻ، پاهڻ پينھن،
پَرَ، جي نسريو نينھن- وسندا مينھن ملير تي.
هتي اُٺَّ هُڇاءِ- هي پڻ ماڻھو ماڳ جا،
چؤکا گُلَ چندن جا، اوٺي اکئين لاءِ،
جنھن اک ڳوڙھا رت جا، تنھن سان لنئُون لڳاءِ،
اکيون، وار، وڇاءِ- تہ مھڪي ڀُونءِ ملير جي.
هتي اُٺَّ هُڇاءِ- هي پڻ ڏيھہ ڏکن جو،
رڪَ وهنديءَ راند ۾، اڳتي وک وڌاءِ،
سا منھن بيهي سينڱ جي، مٽيءَ کي مُرڪاءِ،
اهڙو وڻج وھاءِ- جيئن مھڪي ڀُونءِ ملير جي.
ڪيڏا جهلي ڪانَ- آيو آهي “آد” کان،
لوچي لڌا لوھہ مان، نيراني جنھن نانَ،
وڻ کٿوريا ڪاڪ جا، جوڌي پُٽَ جوان،
اڄوڪي انسان- سونھن وڌائي ‘سنڌ’ جي.