وايون
موهيو مڱڻھار، ميان!
چوري تنگ ڪماچ جي-
تون ئي گل گرنار جو،
پنھنجا ڪھڙا پار، ميان!
مڱڻا! تنھنجيءَ مام جي،
سورٺ ڪھڙي سار، ميان!
اڃا سوڌي عام ۾،
تنھنجي آهي تار، ميان!
‘بيوس’ اڳ امڪان کان،
ڌڙ ٿيو هو ڌار، ميان!
(ٰ2)
جاجڪ ڪارڻ جِهڄّ،
ڀنڀراڪي جو ڀڄّ،
ريٽي رتوڇاڻ ۾.
پر جي مٿن مامرا،
ڇاتيءَ کان ئي ڇڄّ،
ريٽي رتوڇاڻ ۾.
جھڙي ڌار ڪٽار جي،
ائين نہ وري وِڄّ،
ريٽي رتوڇاڻ ۾.
مٿو راءِ ڏياچ جو،
سانجهيءَ- رتو سڄ،
ريٽي رتوڇاڻ ۾.
(3)
ڪوري منھنجو ڪنڌ،
جيڪر وجهين جهول ۾،
اڏيءَ سر نہ اڇيان،
هيءُ نہ اهڙو هنڌ-
وجهي ڪرٽ ڪٻار ۾،
پرک تہ ميان پنڌ-
ڪوري منھنجو ڪنڌ،
جيڪر وجهين جهول ۾.