شاعري

جڏهن ڀونءِ بڻي

تاجل بيوس جي شاعريءَ ۾ ڪلاسيڪي بنياد آهي، ۽ هن ٻوليءَ، ڪردارن ۽ ماحول جون مڪاني وصفون وڏي اعتماد سان پيش ڪيون آهن. تاجل بيوس جي شاعريءَ ۾ سنڌ سان اڻ ٽٽ پيار جي انيڪ رنگن جو وسيع ڦھلاءُ ملندو آهي. سندس ٻولي، اسلوب، استعمال ڪيل اصطلاح، محاورا، ۽ سندس شاعريءَ جا ڪردار سڀ ڪمال جي درجي جا آهن. تاجل بيوس جي شاعريءَ ۾ فطرتي منظرحقيقت جي بلڪل ويجهو آهن، جيڪي سندس شاعريءَ جي سونھن سوڀيا کي وڌائين ٿا.

  • 4.5/5.0
  • 49
  • 4
  • آخري ڀيرو اپڊيٽ ٿيو:
  • تاجل بيوس
  • ڇاپو پھريون
Title Cover of book جڏهن ڀونءِ بڻي

ڇَم، ڇَم، ڇَم، ڇمڪار،

ڇَم، ڇَم، ڇَم، ڇمڪار،
سانوڻ رُتِ جا بادل آيا،

ڀيڄ ڀنيءَ جو، اوتَ، اُتر جي، واهڙ ويرو تار،
جھڙا ڪجلا نيڻ ڪڪوريلَ، تهڙا مينگھہ ملھار،

ڇَم، ڇَم، ڇَم، ڇمڪار.

موتيو مُرڪي، جهانجهر جرڪي، واسيا ڀنڙا وار،
مور ڊٻن تي جهولن جُهومن، ڪويل ڪئي ڪوڪار،

ڇَم، ڇَم، ڇَم، ڇمڪار.

کيٽ خماريا، ڦوڳ ڦُلاريا، هئہ هئہ هي هٻڪار،
واھہ وڻن ٿا، گؤنچ ڪڍن ٿا، ڪرڙ، ڪنڊا، ڪچنار،

ڇَم، ڇَم، ڇَم، ڇمڪار.

مينڍا ڍوليا، مينھن پُسايا، ڪيئَن ڳُنڌايان وار،
ههڙيءَ رُتِ ۾ رُوح رڙي ٿو، ساجن لھہ ڪا سار،

ڇَم، ڇَم، ڇَم، ڇمڪار.