16 کان 33
جي لکپالَ ناهيون تہ لڄپال آهيون،
متان سمجهين ‘بيوس’ ۽ بيحال آهيون،
اسان جي هٿن ۾ اُڀا ونجهہ رهندا،
اسان ئي قلاچيءَ جا رکوال آهيون.
(17)
زندگي، منڇر جي پاڻيءَ جا ڪنول،
زندگي، سانوڻ ۾ سنڌوءَ جي اُٿل،
زندگي، مالھڻ جي هتڙن ۾ گلاب،
زندگي، ڄڻ ڪنوار پينگهي ۾ سُتل.
(18)
زندگي، هٿ ڪنوار جو مينديءَ رتلُ،
زندگي، ‘تنوير’ جو تازو غزلُ،
زندگي، سنڌوءَ جي پاڻيءَ جيان شفاف،
زندگي، محبوب جي سيني مثل.
(19)
زندگي، پيرن ۾ چيڀاٽيل گلاب،
زندگي، ڄڻ بند شيشي ۾ شراب،
زندگي، ڦٽ پاٿ تي پينو فقير،
زندگي، ‘بيوس’ جي غزلن جو ڪتاب.
(20)
زندگي، محنت ڪشن جي آرزو،
زندگي، مانيءَ ڳڀي جي جستجو،
زندگي، منصور جي گردن مثل،
زندگي، سقراط جي دل جو لھو.
(21)
ڪو تہ سمجهائي حقيقت زندگيءَ ۽ موت جي،
زندگي آهي امر يا موت ٿيندو ڪامران،
ڪالھہ اورانگهي ‘ابد’ جو، هِتِ پُڳو انسان هو،
اڄ ويو ٿي عرش آ، تنھن لامڪانيءَ جو مڪانُ.
(22)
ابن آدم جي حقيقت ذهن مان نڪري نٿي،
چئن ڏينھن جي حياتي، ڇو ڀلا گذري نٿي،
ڪيترو اڳتي ‘ابد’ کان ويو پُڄي انسان آ،
زندگي ۽ موت جي پر ماجرا نبري نٿي.
(23)
زندگي ۽ موت جو ڇيڙي غزل،
ڪا تہ شيءِ آهي، جنھن کي ڳولھي ٿو ازل،
سؤ صديون گذريون، اڃا ڀي گذرنديون،
ڪين سُڪندو زندگانيءَ جو ڪنول.
(24)
اکين ۾ باھہ جا شعلا، ڪُلھا چڻ ڪوهسارُ آهي،
تڏهين ئِي پانھنجو ٿيو، شاهڪارن ۾ شمار آهي،
اِھا هستي، اھا مستي، اھا انسان جي عظمت،
مِٽي مان ٿي ميسر آ، مِٽيءَ جو ئِي خمارُ آهي.
(25)
هِن مٽيءَ جي مرتبي کان ڪيرَ هوندو بي خبر،
هِن مِٽيءَ ۾ لاش پوريل پڻ ڪندا آهن سفر،
هِن مٽيءَ مان جُڙيل ماڻھو مرڻ کان پوءِ ڀي حيات،
هِن مٽيءَ ۾ ساھہ آهي، هيءَ مِٽي آهي امر.
(26)
پيغام پيارن جا سر عام ملن ٿا،
هڪ بارُ ڪٿي روز صبح شام ملن ٿا،
جنھن وقت بہ انصاف جو زنجير لُڏي ٿو،
ڌرتيءَ کي نئون روپ، نوان ڄام ملن ٿا.
(27)
ازل کان ابد تائين آزاد آهيون،
سنڌوءَ جي ڪناري تي آباد آهيون،
ٻڌلَ پيٽ خاليءَ سان پاهڻ ئِي رهندا،
ڏسين ڇا ٿو؟ آدم جو اولاد آهيون.
(28)
ڏئي جي لاٽ تان صدقي، لھر جي لوچ تان صدقي،
اڄوڪي نسل جي هر هڪ وڃان مان سوچ تان صدقي،
ڇڳل کٽ، ڇانوَ ٽالھين جي، اڃا مون کان نہ وسري آ،
وڃان ڪھڙيءَ طرح تنھن جي ڪي ۽ ڪوچ تان صدقي.
(29)
ڏئي جي لاٽ تان صدقي، ڏکايل ڏيھہ تان صدقي،
ڏنو جنھن جنم جوڌن کي، انھيءَ ساڻيھہ تان صدقي،
مچي مھراڻ جي موجن، رهڻُ آزاد سيکاريو،
انھن جي شان تان صدقي، انھن جي ڇيھہ تان صدقي.
(30)
وطن جو نظارو، اکين ٺارُ آهي،
جتي “کير-ماکيءَ” جو خمارُ آهي،
اِهو ئي تہ جنت جو آهي نمونو،
انھيءَ کان مٿي ڪھڙو شھڪار آهي.
(31)
ڀٽ ڌڻيءَ ۽ لال جا سڏڙا سُڻين،
ڪارڙا ۽ ڪوجھڙا جاڳي پيا،
ڄاڻ ٿو مانگر مڇن جو اَنت ٿئي،
ماءُ تنھنجا مورڙا جاڳي پيا.
(32)
ڍنڍن تي جڏهن ڍينگ ڍرڪي لھن ٿا،
اسان کي پرين ياد تنھن دم اچن ٿا.
جڏهن ڀي جتان ڪو تتر ٿو تنواري،
تڏهين سُورَ سيني ۾ جاڳي پون ٿا.
(33)
ڪچي جون جوانيون، ڪچي جون ڪھاڻيون،
وساريان نہ وسرن مڏيون ۽ مھاڻيون،
بنا اوٽَ، اوڇَڻ سڄي رات ٿڙڪِي،
اسر جو اُٿي ڪن رڇن سان رھاڻيون.