کولي در پاڪ پڃري جو،
اچي ڪر سير سبحاني،
اندر پَسُ يار جو جلوا،
مٿي ڪر پوش انساني.
نہ مسجد ۾ نہ مندر ۾،
نڪي وڻڪار وندر ۾،
ازل کان يار اندر ۾،
رچايو رنگ رحماني.
محو ٿي موج مستيءَ ۾،
ازل جي دم الستيءَ ۾،
حسن هن هوڏَ هستيءَ ۾،
پسائَي پاڪ پيشاني.
مزو مخفي نہ ميريءَ ۾،
هئڻ ‘بيوس’ حميريءَ ۾،
فنا ٿي پيءُ فقيريءَ ۾،
بقا جو جام مئخاني.