چنڊ مٿان چؤياري آهي،
پوءِ بہ سِرَ تي کاري آهي.
جڳَ ۾ آهي جوڙو جوڙو،
هيکل هڪڙو ھاري آهي.
پاڻياريءَ جو چولو ميرو،
پاڻ تہ ڪيڏي پياري آهي!
ڪيئن آيو آن، ڪر ڪي خبرون،
خوش آن، جوڙ، بھاري آهي؟
منھنجون سوچون، مون سان رهنديون،
تو وٽ لٺ اُڌاري آهي.
اڇلايو پيا ايٽم گولا،
ڇا هيءَ ڌرتي ڪاري آهي!
رُئندي رُئندي کلي پوي ٿو،
ويچارو ڏوھاري آهي.
منھنجي اَکِ نہ ڪَک سھي ٿي،
تو ڪيئَن اک اُلاري آهي!
ڪيڏي مون ۾ تابش آهي!
شايد دل ‘بخاري’(1) آهي.
سنڌ سڄيءَ ۾ هڪڙو ‘بيوس’
مارُن وٽ مياري آهي.
(1) پيارو ۽ پنھنجو شاعر ‘اُستاد’ بخاري