شاعري

جڏهن ڀونءِ بڻي

تاجل بيوس جي شاعريءَ ۾ ڪلاسيڪي بنياد آهي، ۽ هن ٻوليءَ، ڪردارن ۽ ماحول جون مڪاني وصفون وڏي اعتماد سان پيش ڪيون آهن. تاجل بيوس جي شاعريءَ ۾ سنڌ سان اڻ ٽٽ پيار جي انيڪ رنگن جو وسيع ڦھلاءُ ملندو آهي. سندس ٻولي، اسلوب، استعمال ڪيل اصطلاح، محاورا، ۽ سندس شاعريءَ جا ڪردار سڀ ڪمال جي درجي جا آهن. تاجل بيوس جي شاعريءَ ۾ فطرتي منظرحقيقت جي بلڪل ويجهو آهن، جيڪي سندس شاعريءَ جي سونھن سوڀيا کي وڌائين ٿا.

  • 4.5/5.0
  • 49
  • 4
  • آخري ڀيرو اپڊيٽ ٿيو:
  • تاجل بيوس
  • ڇاپو پھريون
Title Cover of book جڏهن ڀونءِ بڻي

گهر ۾ گُهوري، رات ڏٺم،

گهر ۾ گُهوري، رات ڏٺم،
رت ۾ ريٽو جواڻ جماڻ،

ڪيسين رهندي ڪارا ھانوَ!
روح روح جي رتوڇاڻ.

اونداھا ماروئڙن ماڳ،
تنھنجي در تي ڇو چانڊاڻ؟

سنڌو! تنھنجو هر سرويچ،
دکياري آ داڻي ڪاڻ.

موڳا! ڏيندءِ مانجهي ويڻَ،
ڇولين ۾ اُڇلي ڇڏ پاڻ.

ڍُڪڙن مان اڃ ڪين لٿي،
مُنھن تي مٺڙا ماٽي آڻ.

پاڻَ پنھون آن، پرکي ڏِسُ،
ڪيچ وڃين ٿي ڪنھنجي ڪاڻ.

پاپي جَڳَ کان پاسو ڇو؟
مُرڪي مٺڙا منزل ماڻ.

ڀڙڪِي، ڀڙڪِي ‘بيوس’ نيٺ،
ڌرتي بڻبي هيرن کاڻ.