جتي پارن ۾ دل جلي هوندي،
ھاءِ! ڪھڙي سا زندگي هوندي.
ڪاهي پيو موت آهي ماڻھن ۾،
پَڪَ سيٽي ڪٿي وڳي هوندي!
تتو آ ڏينھن، تون بہ ترسي پؤ،
آڻيان ماني ٿِي، جي پڪي هوندي.
زندگي سفر هو انڌيرن جو،
موت کان پوءِ تہ روشني هوندي.
جتي ڪڻڪن ۾ لاب پؤڻو هو،
اُتي ماڪڙ وري لٿي هوندي.
لِڙي آ رات، باھہ ٿي ٽمڪي،
ٻُوٽي اک، ڪا نہ ڪا اُٿي هوندي.
جيڪي جيون جي لاٽ ٻاري ٿِي،
پڪ سان راند ڪنھن کٽي هوندي.
جنھن سان پٿر لڳي ٿي پُرزا ٿيو،
اھا دل نيٺ پئِي ٽُٽي هوندي.
ڪٿي ‘بيوس’ جي اک ڦري هوندي،
ڪا تہ روئي سمھي پئي هوندي.