بيت
لڳا نعرا نينھن جا، جيئن جيئن ڀريو مچُ،
ڪانئر مُنھن تي ڪجّ- سورھہ چمڪو سج جو.
چمڪي آچوڌار- تکي نوڪَ ترار جي،
رڻ ۾ ليڪو رت جو، پرھہ ڦٽيءَ جا پار،
تو ڪيئن سانگو ساھہ جو! جهيڙين جِت جهونجهار،
ميان! موڙِ مھار- تہ ٿورا لاهيون ٿَڃ جا.
رت، هڏا ۽ ماُس سستو سودو ساھہ جو،
چيرڻ ڪارڻ چم جي، رڙيو هو راڪاس،
ڪنھن ڪنھن مٿان ڪوڙ جو، ڪيڏو هو حراسُ!
سوريءَ اچي سچ جا، ڪيا بندَ خلاص،
سرويچن جو ساسُ- ڄڻ ڪا بُوءِ بھار جي.
ماءُ! پکي سڀ موٽيا، موٽيون ڪين ڳجهون،
چايو ٻالڪ چُوڙِ تي، ويٺيون واجهہ وجهون،
جيڏن ڪاڻ جهڄون- اچو آتڻ واريون.
ماءُ! پکي سڀ موٽيا، ڳِجهون ڪين وريُون،
رانگي رتوڇاڻَ جي، ڪيون هوند چريُون،
ورن ڌاران ولھہ ۾، ويٺيون ڏک ڏوريُون،
ڳالھيون ڳچ ڳريُون- رهجي ويون روح ۾.
ماءُ! ڏٺيون مون ڏونگرين، ڳجهون ڳاڙهيءَ روُءِ،
ڪلالائيءَ ڪُوءِ- ڇنو واس ڇڳير جو.
پائَي ڳل ڳراٽڙيون، ڳجهن ڳالھايو،
مُيُون! متان ماس کي، چنبن ۾ چايو،
پاکر سِرِ پايو- لھوءَ رتي لاش کي،
وجهي ڳجهن واتَ- چُڻيون چم هڏن تان،
بيٺيون ڏين آتَ- ڪانئر مٿان ڪيتريون.
چيري، چچري چم کي، چڻيو ڳجهُن ماسُ،
جھڙو ڳَڀَّ ڳنڍير جو، تهڙو سوڀين ساسُ،
ويراڳين جو واسُ- ڄڻ ڪا بُوءِ بھار جي.
چيري چچري چم کي، چُڻيو ڳِجهُن ماھہ،
جيڪس ڏنو جيڏيون! پڙ ۾ تن پساھہ،
رويو تڪيان راههُ- چايو ٻالڪ چُوڙِ تي.
ويا آرڻ اُڪري، لنڱين چاڙهي لوھہ،
مٿان مينھن مندائتا، پيرن هيٺان روھہ،
امڙ! رات انبوههُ- مٿان لُڻي موٽيو.
پائي ڪان ڪمان ۾، ڌڻيو اڃان تو نہ،
ڪريا ڪُنگرا ڪوٽ جا، ڇَڻِ ڇَڻِ ڪري ڇو نھ!
سنڌي هوندو سو نھ- جنھن نہ وڌايو وک کي.