شاعري

جڏهن ڀونءِ بڻي

تاجل بيوس جي شاعريءَ ۾ ڪلاسيڪي بنياد آهي، ۽ هن ٻوليءَ، ڪردارن ۽ ماحول جون مڪاني وصفون وڏي اعتماد سان پيش ڪيون آهن. تاجل بيوس جي شاعريءَ ۾ سنڌ سان اڻ ٽٽ پيار جي انيڪ رنگن جو وسيع ڦھلاءُ ملندو آهي. سندس ٻولي، اسلوب، استعمال ڪيل اصطلاح، محاورا، ۽ سندس شاعريءَ جا ڪردار سڀ ڪمال جي درجي جا آهن. تاجل بيوس جي شاعريءَ ۾ فطرتي منظرحقيقت جي بلڪل ويجهو آهن، جيڪي سندس شاعريءَ جي سونھن سوڀيا کي وڌائين ٿا.

  • 4.5/5.0
  • 49
  • 4
  • آخري ڀيرو اپڊيٽ ٿيو:
  • تاجل بيوس
  • ڇاپو پھريون
Title Cover of book جڏهن ڀونءِ بڻي

وايون

(1)

ڳاڙهن ڳڀرن ڪاڻ،

موکيءَ مَٽَّ چڪائيا.
سپن جھڙي سَتَ کي،
ڇاڻيءَ منجهہ نہ ڇاڻ،

موکيءَ مَٽَّ چڪائيا.
پڪي آهي پوھہ ۾،
ڪيڏي ڪيف ڪڙاڻ،

موکيءَ مَٽَّ چڪائيا.
جاڏي ڪوءِ ڪلال جي،
تاڏي ويٺو تاڻ،

موکيءَ مَٽَّ چڪائيا.

(2)

مَٽَّ چِڪايا مَدُ جا،
موکيءَ منجهند ٽاڪَ،

هٿ رنڱائي رت ۾.
سپن واري سَتَ کي،
پيندا زهر پياڪَ،

هٿ رنڱائي رت ۾.
چاڙهي چُڪي چپ تي،
وڙهندا ڏيئي واڪَ،

هٿ رنڱائي رت ۾.