چڳڻ چار داڻا پکيئڙا وڃن ٿا،
وجهي بک کنڀن ۾ اسر ڏئي اُٿن ٿا.
ڪري لات مٺڙي ٻڌيون ڪن قطارُون،
اڃا ڪنھن نہ سمجهيون، پکن جون پڪارون،
گونگا گهر ڇڏيندي الائي ڇا ٿا چون.
نہ ڪن ڪنھن تي ڪاوڙ، نڪي ٿين دانھين،
جتي گز، گليلا، اُڏن ٿا اوڏانھين،
ڳچيءَ دام ڳاريون ويچارا وجهن ٿا.
اچن ماڳ موٽي اويرا سويرا،
ڪٽڪ ڪونجڙين جا، تتر، باز، ڳيرا،
بکن ۾ بہ ‘بيوس’ سدا خوش رهن ٿا.