بيت
ککيءَ- گاڏُڙُ کيرُ- ملھايو مھراڻ تي.
تنھن تَڙ هلو ناکئَا! جنھن تَڙِ ڪاري رات،
مُٺيون ڏيئي وات- ماريو هلي مڇ کي.
تنھن تَڙ هلو ناکئَا! جنھن تَڙِ مانگرَ مارّ،
ڪري ٿو جو ڪُنَّ ۾، گهاتوئڙن کي گارّ،
ساري هن سماج تي، بورو آهي بارّ،
ڄاڻو! کڻي ڄارّ- ڪاهي هلو ڪُنَّ تي.
هلو، هلو، ڪُنَّ تي، ڄارَ کڻي ڄاڻو،
ڪجي مانگر مڇ کي، سائِر ۾ ساڻو،
ٽريو جي ٽاڻو- بُرو ايندو بود ۾.
هلو، هلو، ڪُنَّ تي، جتي آب اُڇل،
ڪنڌئَين ڪانھن نہ اُڀريا، ڪوماڻا ڪنول،
ٻيڙا ٻارِ ٻڏل- ڪڍڻا آن ڪُنَّ مان.
هلو، هلو، ڪُنَّ تي، ٻَڌي مولھيا ميرَ،
جتي جوکو جيءَ جو، سا پڻ لنگهو سير،
مٿان واڪو وِڄَّ جو، هيٺان چڙهي وير،
ڪالھہ بہ اچي ڪُنَّ تي، باهيو هو بي پير،
ڪِلا ٺوڪي ڪير- ڪجن ڀاڱا ڀُورَ جا.
ڪارو پاڻي ڪُنِ جو، جتي ڪاري رات،
ڪري مانگر مات- ورو سڀ وهُن ڏي.
ڪَرَّ نہ آهي ڪُنَّ کي، ويا ڪين ورن،
پَسي دؤر درياھہ جو، ڏونگر ٿا ڏرن،
گهنگهر گهارين ڪيترو! گهاتُو منجهہ گهرن،
الا! مَڇَّ مرن- ساري هن سنسار جا،
ڪنڌئَين ڪانھن اُڀريا، هنيُون هيرڻَ ڦاڪ،
ڏٺي مون ڏينھن ٿا، مٿي مولھين ماڪ،
ادن جي اوطاق- اونُو آ اوڙاھہ جو.
ڪنڌئَين ڪانھن ڪڪوريا، وريا وڻجارا،
اونھي آب عميق تي، اچن اوڀارا،
گهاتو گهڻَ- وارا- موٽي آيا ماڳ تي.
تَريُون، تُرھا تار ۾، ويا رَڇَّ لڙهي،
آيو ڪو نہ مُڙي- کيڙائُن جو کير مان.
وَنين وار اڀوڳڙا، وَهون ڪن وايُون،
وِڌيون مانگر ويڙھہ ۾، نائُکن کي نايُون،
مُونن مُنھن لايُون- رُئن ڳوڙھا رت جا.
جي تون ماري مڇ جو، نيڻان ننڊ اُکوڙ،
ٻيڙا ڪاهي ٻوڙ- مانگر کي مھراڻ ۾.
جا ڏي مارو مڇ جو، تاڏي ٻيڙا تارِ،
گردابن ۾ گهارِ- جي تون مارِي مڇ جو.
ڪاهي ٻيڙا ڪُنَّ تي، ماريو مانگر کي،
ٻڌي نڪرو ناکُئَا، مولھيا مٿن تي،
سوڀيا هوندا سٻي- گهڙندا جي گرداب ۾.