وڄون ۽ وسڪار
وڳا ويس پھري ولھارن وسن ٿيون،
ڏئي ورَّ وراڪا ڀٽن ڏي ڀَڄن ٿيون،
پنوھارن جا پکڙا پري کان پڇن ٿيون.
انھيءَ وقت ڪيڏو نہ سھڻيون لڳن ٿيون،
جڏهن جوڙَ جوڙي ڊٻن ڏي ڊُڪن ٿيون.
ڪري گوڙِ گجڪار ٻاڪار ٻاتيون،
اسان کي الائي تہ ڇا ڇا چون ٿيون.
لنگهي لاڙڪاڻو، خداآباد آيون،
ڪي منڇر، ڪي مياڻي، ڪي ھالين هلن ٿيون.
وٺي ڊوڙ پائي هوائن کان اڳ ۾،
سڄڻ جا سنيھا سنڀاري ڏين ٿيون.
ٻڌي شوق ڇيريون عجب ناز نٽ سان،
گهڙي ٿالَ تي ڄڻ تہ ناريون نچن ٿيون.
پري تر تراريون لنگهي لامڪاني،
ڪيو گوڙ گرنار پاسي گُڙن ٿيون.
سڄي سنڌڙيءَ جي لھڻ سارَ آيون،
کڻي ڏس تہ کپري کان اڳتي کُٽن ٿيون.
ادب عاجزيءَ ۽ عقيدت سان ‘بيوس’،
ڀٽائي ڀلاري جي چائُٺ چمن ٿيون.