شاعري

جڏهن ڀونءِ بڻي

تاجل بيوس جي شاعريءَ ۾ ڪلاسيڪي بنياد آهي، ۽ هن ٻوليءَ، ڪردارن ۽ ماحول جون مڪاني وصفون وڏي اعتماد سان پيش ڪيون آهن. تاجل بيوس جي شاعريءَ ۾ سنڌ سان اڻ ٽٽ پيار جي انيڪ رنگن جو وسيع ڦھلاءُ ملندو آهي. سندس ٻولي، اسلوب، استعمال ڪيل اصطلاح، محاورا، ۽ سندس شاعريءَ جا ڪردار سڀ ڪمال جي درجي جا آهن. تاجل بيوس جي شاعريءَ ۾ فطرتي منظرحقيقت جي بلڪل ويجهو آهن، جيڪي سندس شاعريءَ جي سونھن سوڀيا کي وڌائين ٿا.

  • 4.5/5.0
  • 49
  • 4
  • آخري ڀيرو اپڊيٽ ٿيو:
  • تاجل بيوس
  • ڇاپو پھريون
Title Cover of book جڏهن ڀونءِ بڻي

دوست اسان وٽ ڪنھن تہ بھاني آءُ،

غزل

دوست اسان وٽ ڪنھن تہ بھاني آءُ،
يار اسان وٽ ڪنھن تہ نموني آءُ.

ڪنھن تہ بھاني آءُ،
او، مٺي تنھنجي ماءُ.
ويٺي واٽ نھاري.

ننڊ ڪيان، ننڊ ڪرڻ نہ ڏئي ٿو،
پن پن مان جو روز اچي ٿو،
او، پيرن جو پڙلاءُ، ويٺي واٽ.....

سانوڻ آيو، تون نہ اچين ٿو،
ليئڙو پائي، ڇو نہ ڏسين ٿو،
او، گهرو اندر وارو گهاءُ، ويٺي واٽ.....

چوڏهينءَ جھڙو چھرو آهي،
گلن ڦلن کان ڪنئَرو آهي،
او، تنھنجي هٿن جو ڇھاءُ، ويٺي واٽ.....

ڪونج ڪٿي ڄڻ ڪُرلائَي وئي،
تنھنجي جسم مان چورائي وئي،
او، هير گلن لئي هڳاءُ، ويٺي واٽ.....

مھل اٿئي هيءَ کير پيڻ جي،
ٽھڪ ڏيڻ جي، مور ٽلڻ جي،
او، مس وريو آهي واءُ، ويٺي واٽ.....

گرھہ ڪري پيو، اک ٿي ڦڙڪي،
‘بيوس’ شايد در ٿو کڙڪي،
او، آهي اڱڻ تي شعاع، ويٺي واٽ.....