هن ڇير کي ٻڌ پير ۾، جيئن شام ڪو ڇمڪو ٿئي.
بيمارَ دل جي درد جو، دارون دوا من ڪو ٿئي.
تنھنجي مٺيءَ گفتار تي، هن سونھن تي، سينگار تي.
اقرار تي، انڪار تي، حيران ٿو هرڪو ٿئي.
گُهوري ڏسڻ، گهائي وجهڻ، اک جي گليليءَ سان چُٽڻ.
ايڏو نہ وڻ، اکيون نہ کڻ، وڄ جو متان ڪڙڪو ٿئي!
جيون کي جهوري ٿيون ڇڏين، مايوهيون ماريو وجهن.
سڀ رند راضي ٿي اُٿن، اظھار جي اڄ ڪو ٿئي.
جڏهن پير ٿا تنھنجا کڄن، تڏهن مور ٿا جهومڻ لڳن.
جڏهن زلف ٿا رخ تان هٽن، مس ٿو تڏهن تڙڪو ٿئي.
آيو شوق ٿي ‘شمشير’ آ، جنھنجو پلنگ تي پير آ.
‘بيوس’ ڪمھلو ڪير آ! ٿو کڙھہ تي کڙڪو ٿئي.