شاعري

جڏهن ڀونءِ بڻي

تاجل بيوس جي شاعريءَ ۾ ڪلاسيڪي بنياد آهي، ۽ هن ٻوليءَ، ڪردارن ۽ ماحول جون مڪاني وصفون وڏي اعتماد سان پيش ڪيون آهن. تاجل بيوس جي شاعريءَ ۾ سنڌ سان اڻ ٽٽ پيار جي انيڪ رنگن جو وسيع ڦھلاءُ ملندو آهي. سندس ٻولي، اسلوب، استعمال ڪيل اصطلاح، محاورا، ۽ سندس شاعريءَ جا ڪردار سڀ ڪمال جي درجي جا آهن. تاجل بيوس جي شاعريءَ ۾ فطرتي منظرحقيقت جي بلڪل ويجهو آهن، جيڪي سندس شاعريءَ جي سونھن سوڀيا کي وڌائين ٿا.

  • 4.5/5.0
  • 49
  • 4
  • آخري ڀيرو اپڊيٽ ٿيو:
  • تاجل بيوس
  • ڇاپو پھريون
Title Cover of book جڏهن ڀونءِ بڻي

پاڻي ڪين ولھوڙي ويٺو،

پاڻي ڪين ولھوڙي ويٺو،
جڳ سان ناتا جوڙي ويٺو.

لھر لھر تي پاهڻَ تاري،
پَنَّ پٻڻ جا ٻوڙي ويٺو.

چريَّن وانگي، چؤواٽي تي،
ماسُ هڏن تان روڙي ويٺو.

اوٽارن ۾، اوسيئڙن ۾،
پِيلا پَنَّ مروڙي ويٺو.

رت جو ساگر رُڪڻو ناهي،
دل جا ٽاڪا ٽوڙي ويٺو.

اوندانھين راتين سان اُلجهي،
مارڳ مھري موڙي ويٺو.

ڀنڀراڪي جو ڀُونِءِ مٿان ڪو،
ڳاڙھا جهنڊا کوڙي ويٺو.