1 کان 15
مرڻ کان پوءِ جيئڻ خاطر، وجهي ٿو هَٿَ بلائُن ۾،
اڄوڪي نسل جا پيارا، پڇين اُهڃاڻَ ڪھڙا ٿو،
آهي جڪڙيل صليبن ۾، نظر پوءِ ڀي خلائُن ۾.
(2)
زندگيءَ تي جي لکان، ڇا نانگ جي ڪر تي لکان،
باز تي لکڻو اٿم، جي ٿو ڪبوتر تي لکان،
ڪن ۾ ساڳي ڪلڪ آ، پر گهر ڪکن جو آ ٺھيل،
ڪيئن ڪيان، ڪاڏي وڃان، ڪيئن باھہ جي ڄر تي لکان.
(3)
هر آدمي خوشحال آ، تون ٿو چوين، مان ڪيئن مڃان،
رُپيو پيو ٿي ريال آ، تون ٿو چوين، مان ڪيئن مڃان،
ٻيا ٻُڌن وهوا بہ ڪن، پر مان لنوائي ٿو ڇڏيان،
مطلب تہ تنھنجي ڳالھہ آ، تون ٿو چوين، مان ڪيئن مڃان.
(4)
جنھن ڀري آ ٻاٽ اونده چؤطرف چؤگان ۾،
سا جهلڪ آئي ڪٿان، ابليس جي انسان ۾،
ڪالھہ پاڻي کير هو، هر چيز هُئِي مصريءَ ڳڙي،
ڪو تہ آ جو اڄ ملائَي زهر ويٺو نان ۾.
(5)
سڀ ڇڏي ڳالھيون پُراڻيون، هڪ نئين ڪا ڳالھہ ڪر،
ڀل پيو ڏي آسرا، توبھہ تہ پيو هر سال ڪر،
ڪيئن ويو ‘لالڻ’ لِڪي، ڪيئن پاڻ ‘پيرل’ پيش پيو،
مون کي ساري آ خبر، مون سان تہ هي احوال ڪر.
(6)
هر وڻ جي لُڏندڙ لامن تان، ڪھڙا نہ ڪبوتر اُڏرن ٿا،
سي مانجهي مارڳ رَسڻا هن، جي ڪارونجهر تان اُڪرن ٿا،
ڪيڏو نہ پيارو منظر آ، ڪيڏي نہ فضا ۾ خوشبوءِ آ،
هُت اوڀر کان ٿو نُور ڦُٽي، هِت ڪڻڪن جا سنگ نسرن ٿا.
(7)
ڪا ڪونج ڪٿان ڪرڪي، جڏهن دانھن ڪري ٿي،
هر ذهن تي يادن جا سوين رنگ ڀري ٿي،
جي وسري سگهيا ڪين، يقيناً اُهي ايندا،
تو وٽ ٿو لنوين ڪانگ، تہ اک منھنجي ڦري ٿي.
(8)
گــــونــگـــــا ٿـــــي ٿــــا وقت گـــــذاريـــــــــو،
هــــــــي بہ ڏوراپــــــــو آيــــــــو آهــــــــي،
‘بيــــــــوس’ ۽ ‘شمـــــشيــــــر’ کـــــــي ڳــــــــوليــــــــو،
“سچــــــــوءَ” کيــــــــن سڏايــــــــو آهــــــــي.
(9)
هٿ ۾ ڏنڊو، ننڍو وڏو، پورو ڪارو آيو آ،
لوڙھہ ڪُلھي تي، لوڏ سڃاتم هيموءَ ٻارو آيو آ،
ذهن ٻري ٿو، ھانءُ ٺري ٿو رت ۾ ڪيڏي گرمي آ،
منصورن جي ملڪ ۾ شايد سوريءَ وارو آيو آ.
(10)
اسان وقت جا وير منصور ميان،
ڪيئي بار مرندا ۽ جيئندا رهون ٿا،
رڳو هڪ پيالو هو سقراط پيتو،
اسان جامَ تي جامَ پيئندا رهون ٿا.
(11)
اسان وقت جا ويرَ منصور ميان،
جو چوڻو پوي ٿو سو چوندا رهون ٿا،
مرڻ جو مزو ڪو اسان کان پُڇي،
مرڻ سان ئي منزل ڏي وڌندا رهون ٿا.
(12)
جنھن وقت گهرايو تہ هليا اينداسي،
محفل کي مچايو تہ هليا اينداسين،
هِي ميڙَ خوشين جا تہ سوين بار ڏسون پيا،
سُوريءَ تي سڏايو تہ هليا اينداسين.
(13)
اوھان جون اسان تي عجب تھمتون،
اسان هر مصيبت کي سھندا رهون ٿا،
اسان هن جرم جا سزا وار آهيون،
جو ظالم کي ظالم ئي چوندا رهون ٿا.
(14)
وڃي توڙ پھتا، صبح جا سلامي،
ڪارونڀار اُڪري، سويرو سناسي،
اِهي ڌار ناهن، اِهي دؤر ناهن،
ڪُلھا تن ڪلھن سان، آهن ديسَ واسي.
(15)
نئون صبح وٺي آيو نئين شام غضب جي،
ڇيرين جي ٿي ڇَم ڇَم تي کڄي گامَ غضب جي،
جنھن وقت ڪڍي سينڌ تون باغن ۾ اچين ٿي،
واللھ! ٿي هر گُلَ جي لڳي لامَ غضب جي.