جي سَيڻ اسان جو ساٿَ ڏئين،سڀ ويڻ ڀُلائي وينداسين.
جا واٽ وڃي ٿي مارڳ ڏي، توکي بہ وٺائي وينداسين.
ڇو سامھون ايندي ڇرڪين ٿو! ڇو پنھنجي مُنھن پيو مُرڪين ٿو،
ڀلي ڪر پيو اسان تي وار لِڪي، توسان بہ نڀائي وينداسين.
هر تونگر آڏو ھام هڻي، اسان ڳالھہ ڪيون ٿا ڳاٽُ کڻي،
پر حسن وارن جي محفل ۾، هي ڪنڌ جهڪائي وينداسين.
مخمور مگن ٿي مستيءَ ۾، سچ، سونھن وارن جي بستيءَ ۾،
‘شمشير’(1) سڏائي شوق منجهان، ‘بيوس’ نہ سڏائي وينداسين.
(1) ‘شمشمير الحيدري’ جيڪو الائي ڇو، محبت جي ميدان ۾ منھنجي پھرين ۽ آخري ڪمزوري آهي.