ڦٽن گاھہ، پيا ڦوڳ ڦولارجن،
وڄون ڪن جي وسڪا، تہ ڀُونگا ڀِڄن.
وسن مينھن پيا ديسَ، پرديس تي،
ڪيا گُلَ ڪچڙا نہ ٿر ۾ ٿٻن.
نڪي ڏُرت ٿئي ڏيھہ ۾ ڏُتَّ جو،
نڪي ڳَلَّ مارن جا ميراٽجن.
وسي پئَو ولھارن مٿان بادلو!
متان گُلَ موتئي جا مُرجهائِجن.
ڦُٽي باک ٿئي ڦاڪَ ڦولار ۾،
ڏکڻ جون هوائون گهڙي ڪا گُهلن.
ڀري کِرُ سان کيتن منجهان کارڙا،
ورن ڏانن واپس وريتيون ورن.
بنا انگ اوڇڻ، ڊٻن جي مٿان،
ڪري ٻانھن ٻيڻي، سڀاڳيون سمھن.
نڪي بُکَّ جو بَکَ ‘بيوس’ ٿئي،
نہ ڌڻ ئي ڌنارن جا اوتاڙجن.