فرمان ڪنھن شھنشاھہ جو جاري نہ ٿي پوي،
هيءَ ڪائنات صحرا جي واري نہ ٿي پوي.
تعريف ڪر نہ ايڏي، ستارن جي سونھن جي،
هلڪي آ ڀُونءِ، ڪنھن تي سا ڀاري نہ ٿي پوي.
روڪيو گلن جي ورکا کي طبيعت اُداس آ،
ڪا پنکڙي گلاب جي آري نہ ٿي پوي.
ليڪو ڪڍي مٽيءَ تي، نہ مٽيءَ کان ٿي جدا،
مٽي مٽن کان ڌار ٿي، ڌاري نہ ٿي پوي.
گُلڙن جا ھار مون کي تون پائين ٿو مگر،
پَٽَ جي ڪچين تندن مان ڪا ڳاري نہ ٿي پوي.
مينديءَ جو تنھنجي هٿ تي آهر نقش لاجواب،
هٿ مان ڦِري ڪا ليار جِي ٽاري نہ ٿي پوي.
منھنجي هٿان تون ايڏي نہ زلفن جي ڇانو ڪر،
زلفن منجهان ڪو ڄار يا ڄاري نہ ٿي پوي.
منھنجي غزل يا گيت کي چوندو نہ ڪر گلاب،
‘بيوس’ منجهان ڪو بڻجي ‘بخاري’(1) نہ ٿي پوي.
___________
(1) استاد بخاري، جنھن جي شاعريءَ مان مون کي ڪنھن زماني ۾ پنھنجي ساڻيھہ جي سڳنڌ ملندي هئي.