نينھن وارن کي نئون ڪو نياءُ ٿيو،
ڇا ٿيو، دل تي وري ٻيو داءُ ٿيو.
زلف جي پيچن جا پھرا ويا لھي،
نانگ ڪارن سان وري پرچاءُ ٿيو.
سونھن ۽ سچ، جا اُٿو پيرا کڻو،
جهٽ ڪريو، جو ڄاڻ ويري واءَ ٿيو.
جن سڏايو قيس، تن پٿر جهليا،
عشق وارن جو هي آڌرڀاءُ ٿيو.
وقت جا فرھاد ٿيو، اڳتي وڌو،
هي پھاڙن مان وري پڙلاءُ ٿيو.
اڄ بہ ڪي منصور ڦاهيءَ تي چڙهيا،
ڪالھہ ٻي ڪنھن کي نہ هو ڪھڪاءُ ٿيو.
مان ٿيس گردن، تہ هو جلاد ٿيو،
وقت سان ‘بيوس’ جڏهن سرچاءُ ٿيو.