اهڙا سھڻا، جھڙا گُلَّ،
منھنجا دوھا، گيت، غزلَّ.
پڪا، پيرون، لال ليار،
ميڙي آندم ماڪ- ڀنلَّ.
ھاءِ! پرھہ جا پويان پَلَّ،
ھاءِ! اُرَھہ جي آب- اُڇلَّ.
کڙندا آهن کيتن ۾،
ڪنھن ڪنھن ويلي ڪيسُو ڦل.
شاعري
جڏهن ڀونءِ بڻي
تاجل بيوس جي شاعريءَ ۾ ڪلاسيڪي بنياد آهي، ۽ هن ٻوليءَ، ڪردارن ۽ ماحول جون مڪاني وصفون وڏي اعتماد سان پيش ڪيون آهن. تاجل بيوس جي شاعريءَ ۾ سنڌ سان اڻ ٽٽ پيار جي انيڪ رنگن جو وسيع ڦھلاءُ ملندو آهي. سندس ٻولي، اسلوب، استعمال ڪيل اصطلاح، محاورا، ۽ سندس شاعريءَ جا ڪردار سڀ ڪمال جي درجي جا آهن. تاجل بيوس جي شاعريءَ ۾ فطرتي منظرحقيقت جي بلڪل ويجهو آهن، جيڪي سندس شاعريءَ جي سونھن سوڀيا کي وڌائين ٿا.
- 4.5/5.0
- 49
- 4
- آخري ڀيرو اپڊيٽ ٿيو:
- تاجل بيوس
- ڇاپو پھريون
بٽڻن کي دٻائيندي فونٽ سائيز مٽايو
- حق ۽ واسطا اداري وٽ
- سنڌ سلامت پاران
- تاجل بيوس اڪيڊمي پاران
- ناشر طرفان
- ٻہ اکر
- تعارف: شمشمير الحيدري
- موضوعن جي ندرت جو شاعر: تنوير عباسي
- سلو انگورئون ڀلو: فقير الهندو جتوئي
- پنھنجي پاران: ڏکن سکن جي سونھن
- ڪيئي ڪروڙين سال اڳ
- سُر ھاري
- بيت
- وايون
- سُر سورٺ
- بيت
- وايون
- سُر گهاتو
- بيت
- وايون
- سُر راڻو
- بيت
- وايون
- سُر مارئي
- بيت
- وايون
- سُر سسئي
- بيت
- وايون
- سُر ڪيڏارو
- بيت
- وايون
- سُر سامونڊي
- بيت
- وايون
- سُر يمن ڪلياڻ
- بيت
- وايون
- ڀٽائيءَ ڏانھن
- بيت
- وايون
- مشورو
- بيت
- وايون
- غزل
- چنڊ مٿان چؤياري آهي،
- جيون بن جو ڳيرو آهي،
- منھنجي چورائَي ويا سِٽَّ
- ڇو دل اُداس آهي؟ ڇو ٿا هنيانءُ ھاريو،
- ڪھڙي هيءَ شام آهي!
- تون رهين ساڳو اهو ئي اجنبي،
- ڄاڻَ ڄڀيءَ ۾ ڄرڪي پيئي،
- بُوند بڻجي نٿي گهٽائُن ۾،
- اچو شرمائجي بھارن کي،
- زمانا! چُيئي ڇا؟ مان ناندان آهيان!
- ڪيسين رهندي ڪارا ھانوَ،
- راتاهن ۾ رَت وھائي،
- پاڻي ڪين ولھوڙي ويٺو،
- پٿر روز پگهاري ويٺو،
- ڳاڙھا جهنڊا جهولائيندا،
- ڪنھن جڳ ۾ جوت جلائي آ،
- اڄ ڪارونجهر تي ڪڙڪو آ،
- ساھہ گهٽجي ٿو ڇو سھارن ۾!
- منھنجي دنيا کي ڪري برباد ڪيئن!
- مان خود ئي خطائون، کڻي آيو آهيان،
- ديس وارا دم ڏين ٿا، ڇا ڪجي!
- آءُ چنڊ ٿيون، چانڊاڻ ٿيون،
- وِجهہ قابو هٿ گهڙوليءَ ۾،
- ڦٽن گاھہ، پيا ڦوڳ ڦولارجن،
- سکي! سيرَ تي ٿا ڦُريرا اُڏن،
- جتي پارن ۾ دل جلي هوندي،
- ڪِرن ٻير ڳاڙھا، ٻه-ٽي پير کڻ،
- نينھن وارن کي نئون ڪو نياءُ ٿيو،
- تاڙيءَ تي ڪبوتر کي اُڏاري نہ سگهياسين،
- زهر جا پيالا، پيڻ آيو آهيان،
- گهر ۾ گُهوري، رات ڏٺم،
- پکيئڙا! ڳالھہ ڪر پوري، پرن، پيرن ڪٽائڻ جي،
- رک پير اسان جي ٻيڙيءَ تي، هُن پار اُڪاري هلڻو آ.
- جي سَيڻ اسان جو ساٿَ ڏئين،سڀ ويڻ ڀُلائي وينداسين.
- اهڙا سھڻا، جھڙا گُلَّ،
- ٿيو، ڌَڙُ، سِرَ کان ڌار، ڇا چئجي!
- عشق جي(1) دربار مان فرمان ڪو ٻڌندا هلو،
- فرمان ڪنھن شھنشاھہ جو جاري نہ ٿي پوي،
- ٻيڙيءَ وارا هل هُن پار،
- هن ڇير کي ٻڌ پير ۾، جيئن شام ڪو ڇمڪو ٿئي.
- گيت
- گهڙيءَ گهڙيءَ من گهائَي ويئي،
- ڇَم، ڇَم، ڇَم، ڇمڪار،
- مُرڪي محب پياري سُرڪي سانوڻ ۾،
- ھاءِ! اُنھن کان حال پڇي ڪو، ٿر ۾ جن جا ٿاڪ، الا!
- سمجهي پير وڌاءِ، او يار!
- مُرڪي مست بڻايو محبن سانوڻ ۾،
- ٻيڙي پار اُڪاريو ساٿي،
- هَلُ تہ هلئون هُنَ پار، او ساٿي،
- مان توسان پيار ڪيان، تون اُڇلين مون تي ڄارَ!
- رَھہ ڪا هڪڙي رات، مُسافر،
- ناوَ هلائي آءُ نہ ڄاڻان، ڪيئن پُڇان هُن پار!
- رم جهم مينگھہ ملھار نہ ھا،
- نظم
- ڏٺيون ڪنھن نہ هونديون
- روپي راڻي
- آئي مند ملھار
- وڄون ۽ وسڪار
- ڇوليون
- ساز سرندي ساڻ گڏ ڀاڳي ڀلاري لک لھي
- وڄن وارا ڇوڙيا تہ وسڪار ڪيئن ھا
- مون ڇا نہ ڏٺو، مون ڇا نہ ڏٺو
- اجرڪ واري
- جڏهن تون نہ هوندين
- آزاد نظم
- پيدائشي عمل (Process of Creation)
- اوندھہ جا اسرار
- جيون ساگر
- تخليق
- منظر
- آرزو
- قطعا
- 1 کان 15
- 16 کان 33
- ڪافيون
- منھنجي نٿ اباڻن نہ ڪنھن کي وِڪي آ
- ڏاڍا عشق وڌا تنھنجي دام سڄڻ،
- جتي ليار، پيرون پٽن تي پچن ٿا،
- ڏاڍو عشق لڳو اڻڄاڻن ساڻ،
- چڳڻ چار داڻا پکيئڙا وڃن ٿا،
- سمان سامَ تنھنجي مڇيري مھاڻي،
- اِھا آس اٿم، ڏسان وطن وري
- ڪري سُرما تيل ڦليليءَ سان،
- سنڌڙي منھنجي سانئڻ تو سان ناتو شالَ نڀايان،
- پکي ماڳ پنھنجي اُڏاڻا وڃن ٿا،
- آيو عشق عجب اعلانن ساڻ،
- کولي در پاڪ پڃري جو،
- ذلفيءَ جي ياد ۾
- ذُلفيءَ جي ياد ۾
- لولي
- آءُ تہ مٺڙا تو کي کير پياريان،
- زلفي موٽي ايندو، الا، منھنجو
- دوست اسان وٽ ڪنھن تہ بھاني آءُ،
- منھنجو اول، منھنجو آخر ۽ تاثرات
- منھنجو اول، منھنجو آخر
- تاثر
منھنجا دوھا، گيت، غزلَّ.
پڪا، پيرون، لال ليار،
ميڙي آندم ماڪ- ڀنلَّ.
ھاءِ! پرھہ جا پويان پَلَّ،
ھاءِ! اُرَھہ جي آب- اُڇلَّ.
کڙندا آهن کيتن ۾،
ڪنھن ڪنھن ويلي ڪيسُو ڦل.