لولي
معصوم جي لولي ڳايان ٿي،
گُلڙن جا ھارَ بڻايان،
گلڙن جا ھار بڻايان ٿي.
ڄام نظام جي آهيان نياڻي،
ڳوٺ ڇڏيو ٿم ڄاڻي واڻي،
منڇر وارو آڻي پاڻي،
اڙي ڀينر! باھہ وسايان،
اڙي ڀينر! باھہ وسايان ٿي.
سورٺ آهيان، سنڌڻ آهيان،
پنھنجن جا ڪيئَن ڪنڌ ڪپايان،
ويسَ ڏسو، مان ننڍڙي ناهيان،
مان تہ مٽيءَ کي مُرڪايان،
مان تہ مٽيءَ کي مُرڪايان ٿي.
ڳڀرن جھڙا ڪنول ڪڪوريا،
تو ڪيئَن آهن مڪڙا موڙيا،
ڄام تماچيءَ خيما کوڙيا،
تڏهن ڪينجهر ڪنڌ جهڪايان،
تڏهن ڪينجهر ڪنڌ جهڪايان ٿي.
لَٽبا ناهن ڪنھنجا پيرا،
ٻاهر اُجرا، من جا ميرا،
ٿيندا آهن ٻيرا، ٻيرا،
اِھا سڀ کي ڳالھہ سڻايان،
اِھا سڀ کي ڳالھہ سڻايان ٿي.
ڪالھہ ڪتايم سٽ جو ڦورو،
اجرڪ وارو جوڙيم جورو،
لوڏيان ويٺي لال هندورو،
ائين ‘بيوس’ دل وندرايان،
ائين ‘بيوس’ دل وندرايان ٿي.